Intervju – Aca Seltik

Orhodox Celts su prva grupa na našim prostorima koja je uspješno stekla popularnost svirajući isključivo irsku muziku. Danas su Aleksandar Petrović – Aca Seltik i ekipa prava koncertna atrakcija gdje god da se pojave, a njihove pjesme se znaju napamet, kao pjesme nekih drugih poznatijih bendova koji pjevaju na srpskom. ”Keltsi” sviraju na Evergreen festivalu u Prijedoru (12-14 avgust), a dok ne stignu u grad na Sani, postavili smo Aci par pitanja o muzici i srodnim djelatnostima.

Kada ste počinjali devedesetih, bili ste prvi sa ovom vrstom muzike. Da li ste slutili da ćete postati mejnstrim – ako se to tako može reći –  i bend čije ime je maltene svima poznato?

– Ni u najluđim snovima! Mi nismo ni nastali kao bend koji je imao ambiciju da snima ploče i da bude poznat. Mi smo svirali za sebe a onda se dogodilo „prepoznavanje“ između nas i publike i ostalo je istorija.

Otkud ljubav prema irskoj muzici i šta Keltsi slušaju osim nje?

– To je bila jedna od onih ljubavi „na prvo slušanje“. Zajednički sadržalac za sve nas u Keltima, koji nas je zarazio, se zove „The Pogues“. A, van žanra kojim se bavimo, slušamo sve i svašta, ja sam metalac, Džekac je mod, Vlada sluša country i bluegrass, Nidža je klasičar, Gruja je bluzer…

Koliko pjesama su vaše autorske, a koliko ih je irskih?

– Počelo je sa 100% tradicionala. Onda se to na drugom albumu pretvorilo u 90% tradicionala i 10% autorskih, a danas je situacija potpuno izmijenjena. Danas je 90% autorskog materijala i 10%, čak i manje obrada.

Kokretno, o čemu govore te pjesme? Npr. Rocky Road to Dublin?

– Pa, generalno, ima tri vrste pjesama: pobunjeničke, alkoholičarske i životne. Rocky Road To Dublin je, recimo, jedna od onih emigrantskih, kojih ima zaista puno, a možemo da ih svrstamo u ovu treću kategoriju, dok je Foggy Dew prava rebel pjesma, a naslov Nancy Whiskey govori sam za sebe. Mi smo, doduše, uveli i neke nove teme u vezi sa našim životima i uslovima koji ovde vladaju pa onda ima tu i pokoja ljubavna ili baš autobiografska.

Šta kažu Irci koji su vas slušali?

– Ne kažu ništa. Obično zanijeme. A onda, kad se povrate od šoka, onda shvate šta su slušali pa hvalospjevi idu od „super ste“ do „pa, vi ste najbolji bend na svijetu“, ali nikada niko nije imao nijednu zamjerku, sve reakcije su uvek i više nego pozitivne.

Šta nas čeka na vašem novom albumu?

– Zatvor, Misisipi, pobuna, Vukovi, želje, čestitke i pozdravi!

Šta mislite o nabujaloj „pub-kulturi“ koja se razvila ne samo kod nas, već širom svijeta?

– Ne mislim ništa. Ja sa njom živim cijelog života, a to što se kod nas tek sad „primila“ je, vjerovatno, odgovor na nestanak pravih kafana i preplavljenost ovim odvratnim, beskrvnim i bezličnim kafićima koji vrcaju na sve strane. Sve je to vječna potraga za mjestima sa dušom, a pab je samo ono što je kod nas prisutno oduvijek, a to je kafana!

mojkontakt.com